Incredible Myanmar
Door: Bart Weel
Blijf op de hoogte en volg Bart
15 December 2012 | Myanmar, Rangoon
Incredible Myanmar, zo zou ik het willen noemen. Ruim 2 weken was ik in het land dat pas 2 jaar haar grenzen 'echt' heeft geopend voor toeristen.
Het is even wennen als je van een stad van Bangkok komt waar niemand een kick geeft om een buitenlander om vervolgens in nota bene de hoofdstad van Myanmar aangestaard te worden en elke minuut begroet wordt. Een korte, maar stevige wandeling door de hoofdstad maakte ons (het (hoe toevallig ook) Nederlandse stel waarmee ik Myanmar door reisde) duidelijk dat dit land jaren lang zonder het toerisme heeft moeten leven, met dank aan de overheid.
Terwijl wij kiekjes nemen van hoogtepunten als een enorme gouden Bagoda of de gouden balancerende rots die er jaren geleden 'door een Boedistische god is opgelegd', worden wij namelijk ook gefotografeerd. We hebben zelfs model gestaan met een groep Monniken die naar de gouden balancerende rots kwamen voor hun gebed! Uniek. Waar wij voornamelijk de kiekjes van namen is de verschillende levensstijl die zij leven. Ze nemen zeg maar, genoegen met minder. Een treinreis waar je op houten planken zit en waar je letterlijk van je 'stoel' stuiterd, is geen uitzondering. Ook heb ik af en toe sterk het vermoeden dat als Rob Geus een bezoekje aan dit land brengt, dat hij alleen maar kan zeggen "Hier wordt ik niet vrolijk van". Vliegen in je eten met als uitzicht ratten die op straat op zoek zijn naar eten is toch niet om vrolijk van te worden? Maargoed, wat kan je verwachten voor 2 euro voor een maaltijd in een onderontwikkeld land, mij hoor je niet echt klagen.
Doordat reizen in dit land, zeg maar, niet het allermakkelijkste is, moet je goed kunnen vertrouwen op je Lonely Planet. Zo bezochten we Bagan, een dorp dat omgeven is dan meer dan 4000 tempels. Van groot tot klein, van goud tot zilver en van gerenovereerd tot ingestort. Een mooi plekje en een van de hoogtepunten in Myanmar volgens de Lonely Planet. Maar wij waren niet de enige die deze hadden raadgepleegd. Het duurde 14 hotels om uiteindelijk een slaapplek te vinden. In dit soort bekende gebieden zijn er 'te veel toeristen en te weinig hotels'. Myanmar is booming!
Myanmar is booming. "2 jaar geleden was alles anders" zegt een Engels sprekende Birmees tegen me als ik een taxi met hem deel. "2 jaar geleden mocht ik van de overheid niet tegen toeristen praten. Dat zou me een boete opleveren. Ook de economie werd opgehouden door de overheid. Het was enorm moeilijk om een bedrijf te starten door al het BTW die er geheven werd. Dus ook al was je afgestudeerd, kon je geen baan krijgen. Er waren simpelweg geen banen. De overheid was te rijk en wij te arm. Ik ben blij dat dat nu allemaal aan het veranderen is en dat ik gewoon met jou kan praten." zegt hij. Hij is een van de weinige die open is over de overheid. Het ligt nogal gevoelig. 10 minuten later betaal ik zijn taxi (koopje voor mij, investering voor hem) en wens hem een goede kerst toe.
Als ik een tekenig moest maken van de typische Birmeese medemens, dan zou het een mix zijn tussen Indiaas, Chinees en Thais. De vrouwen zouden met 'Thanaka' op hun gezicht lopen (wit/geel cosmetica-achtig spul gemaakt van boomschors dat hen beschermd tegen zonnestralen en hen helpt hun jonge huid te behouden) en de mannen zouden rokken dragen (zonder onderbroek) en hebben rode/zwarte tanden van de hele dag kauwen op een soort tabak. Maar warm zijn de mensen hier zeker.
Hier kwamen we goed achter door een speciale trekkingstocht te doen van Kalaw naar Inlay Lake (60+ KM) in 3 dagen. Speciaal was hij zeker. Ten eerste door de enorm mooie landschappen (foto's), de verborgen dorpjes die er in Myanmar zijn en de adembenemde uitzichten over de rijst-, sesam-, chili- en knoflookvelden. Door te overnachten bij de locale mensen thuis, die ieder tot een andere 'stam' behoren, zie je goed hoe (in mijn ogen) de mensen nog 'mooi ouderwets' leven. 80% van de rijst die de gezinnen verbouwen is voor eigen consumptie (100KG(!) per maand). De rest wordt verkocht en van het kleine beetje geld dat ze ervoor krijgen betalen ze over het algemeen om de kinderen naar school te laten gaan. Soms is dit geld niet genoeg om ieder kind de spullen te geven die ze nodig hebben voor een goede basisschool opleiding. Een must voor ieder kind, zo denken wij. Hier kwam ik achter toen ik meerdere scholen in meerdere kleine dorpjes (niet op de route) heb mogen bezoeken, het tweede punt waardoor deze trektocht speciaal werd.
Ik zeg 'heb mogen' bezoeken, want dankzij een donatie voor het goede doel van Bram Zwirs (die mij op deze manier op pad stuurde) ben ik bij deze schooltjes terecht gekomen en bewust geworden van hetgeen zij niet hebben (en wel zouden moeten hebben). Een lerares vertelde me dat een kwart van de 100 studenten geen schrift had, omdat hun ouders het niet kon veroorloven. Een schriftje is 20 eurocent. Met soms 100 schriften, 100 pennen, tandborstels, tandpasta en meerdere broodnodige spullen tegelijk ben ik naar meerdere schooltjes gegaan om de donaties af te leveren. Dat leverde verblijde gezichtjes op en af en toe werd er door de leraressen een traantje weg gepinkt. Slechts dat kleine beetje hulp, kan zo veel betekenen voor de mensen hier.
Een eindje verderop mocht ik nog een zeer arme weeshuisschool bezoeken waar ook een donatie hard nodig was. Dat ze maar wat mogen leren en een toekomst kunnen opbouwen in hun eigen opbloeiende land.
Het is even wennen als je van een stad van Bangkok komt waar niemand een kick geeft om een buitenlander om vervolgens in nota bene de hoofdstad van Myanmar aangestaard te worden en elke minuut begroet wordt. Een korte, maar stevige wandeling door de hoofdstad maakte ons (het (hoe toevallig ook) Nederlandse stel waarmee ik Myanmar door reisde) duidelijk dat dit land jaren lang zonder het toerisme heeft moeten leven, met dank aan de overheid.
Terwijl wij kiekjes nemen van hoogtepunten als een enorme gouden Bagoda of de gouden balancerende rots die er jaren geleden 'door een Boedistische god is opgelegd', worden wij namelijk ook gefotografeerd. We hebben zelfs model gestaan met een groep Monniken die naar de gouden balancerende rots kwamen voor hun gebed! Uniek. Waar wij voornamelijk de kiekjes van namen is de verschillende levensstijl die zij leven. Ze nemen zeg maar, genoegen met minder. Een treinreis waar je op houten planken zit en waar je letterlijk van je 'stoel' stuiterd, is geen uitzondering. Ook heb ik af en toe sterk het vermoeden dat als Rob Geus een bezoekje aan dit land brengt, dat hij alleen maar kan zeggen "Hier wordt ik niet vrolijk van". Vliegen in je eten met als uitzicht ratten die op straat op zoek zijn naar eten is toch niet om vrolijk van te worden? Maargoed, wat kan je verwachten voor 2 euro voor een maaltijd in een onderontwikkeld land, mij hoor je niet echt klagen.
Doordat reizen in dit land, zeg maar, niet het allermakkelijkste is, moet je goed kunnen vertrouwen op je Lonely Planet. Zo bezochten we Bagan, een dorp dat omgeven is dan meer dan 4000 tempels. Van groot tot klein, van goud tot zilver en van gerenovereerd tot ingestort. Een mooi plekje en een van de hoogtepunten in Myanmar volgens de Lonely Planet. Maar wij waren niet de enige die deze hadden raadgepleegd. Het duurde 14 hotels om uiteindelijk een slaapplek te vinden. In dit soort bekende gebieden zijn er 'te veel toeristen en te weinig hotels'. Myanmar is booming!
Myanmar is booming. "2 jaar geleden was alles anders" zegt een Engels sprekende Birmees tegen me als ik een taxi met hem deel. "2 jaar geleden mocht ik van de overheid niet tegen toeristen praten. Dat zou me een boete opleveren. Ook de economie werd opgehouden door de overheid. Het was enorm moeilijk om een bedrijf te starten door al het BTW die er geheven werd. Dus ook al was je afgestudeerd, kon je geen baan krijgen. Er waren simpelweg geen banen. De overheid was te rijk en wij te arm. Ik ben blij dat dat nu allemaal aan het veranderen is en dat ik gewoon met jou kan praten." zegt hij. Hij is een van de weinige die open is over de overheid. Het ligt nogal gevoelig. 10 minuten later betaal ik zijn taxi (koopje voor mij, investering voor hem) en wens hem een goede kerst toe.
Als ik een tekenig moest maken van de typische Birmeese medemens, dan zou het een mix zijn tussen Indiaas, Chinees en Thais. De vrouwen zouden met 'Thanaka' op hun gezicht lopen (wit/geel cosmetica-achtig spul gemaakt van boomschors dat hen beschermd tegen zonnestralen en hen helpt hun jonge huid te behouden) en de mannen zouden rokken dragen (zonder onderbroek) en hebben rode/zwarte tanden van de hele dag kauwen op een soort tabak. Maar warm zijn de mensen hier zeker.
Hier kwamen we goed achter door een speciale trekkingstocht te doen van Kalaw naar Inlay Lake (60+ KM) in 3 dagen. Speciaal was hij zeker. Ten eerste door de enorm mooie landschappen (foto's), de verborgen dorpjes die er in Myanmar zijn en de adembenemde uitzichten over de rijst-, sesam-, chili- en knoflookvelden. Door te overnachten bij de locale mensen thuis, die ieder tot een andere 'stam' behoren, zie je goed hoe (in mijn ogen) de mensen nog 'mooi ouderwets' leven. 80% van de rijst die de gezinnen verbouwen is voor eigen consumptie (100KG(!) per maand). De rest wordt verkocht en van het kleine beetje geld dat ze ervoor krijgen betalen ze over het algemeen om de kinderen naar school te laten gaan. Soms is dit geld niet genoeg om ieder kind de spullen te geven die ze nodig hebben voor een goede basisschool opleiding. Een must voor ieder kind, zo denken wij. Hier kwam ik achter toen ik meerdere scholen in meerdere kleine dorpjes (niet op de route) heb mogen bezoeken, het tweede punt waardoor deze trektocht speciaal werd.
Ik zeg 'heb mogen' bezoeken, want dankzij een donatie voor het goede doel van Bram Zwirs (die mij op deze manier op pad stuurde) ben ik bij deze schooltjes terecht gekomen en bewust geworden van hetgeen zij niet hebben (en wel zouden moeten hebben). Een lerares vertelde me dat een kwart van de 100 studenten geen schrift had, omdat hun ouders het niet kon veroorloven. Een schriftje is 20 eurocent. Met soms 100 schriften, 100 pennen, tandborstels, tandpasta en meerdere broodnodige spullen tegelijk ben ik naar meerdere schooltjes gegaan om de donaties af te leveren. Dat leverde verblijde gezichtjes op en af en toe werd er door de leraressen een traantje weg gepinkt. Slechts dat kleine beetje hulp, kan zo veel betekenen voor de mensen hier.
Een eindje verderop mocht ik nog een zeer arme weeshuisschool bezoeken waar ook een donatie hard nodig was. Dat ze maar wat mogen leren en een toekomst kunnen opbouwen in hun eigen opbloeiende land.
-
15 December 2012 - 13:32
W.roomeijer:
Onder de indruk over wat je allemaal meemaakt en over de manier waarop je het op papier zet Bart!!
Er schuilt een verslaggever/publicist in je. Stoppen in de chocola(?) en ga reizen. Maar dan missen we je weer met voetbal. Vergeet mijn advies maar dan. Bart alvast(al is het ver weg) Merry Christmas en Happy New Year!! -
15 December 2012 - 16:48
Jos Ruijter:
Ik zeg, Myanmar: Hotel De Jostibar(t). -
15 December 2012 - 17:01
Geert:
Ik vind het mooi. En wat is die bram een goede jongen! Veel plezier en relax-se op je nieuwe bestemming!
-
16 December 2012 - 13:35
Tim:
Ziet er mooi uit allemaal. Veel plezier nog die laatste paar weken! -
17 December 2012 - 12:06
Menno:
Super Bart, ennuh... geen kapper in de buurt? -
17 December 2012 - 13:44
Hans En Veroon:
Hoi die Bart, goed man om je verslag weer te lezen, wel veel aan je gedacht en niet onterecht, want je hebt
weer veel indrukwekkende dingen meegemaakt en gezien!
Wat een rijkdom bij ons in het Westen, en dan evengoed nog zoveel gemopper. Allways look on the bright sight of life en als wij hier nu eens leren om te kijken naar hetgeen we hebben (en dat is dus veel) dan zal de Westerse wereld er misschien heel anders uitzien.
Onvoorstelbaar dat Myanmar zolang niet bezocht mocht worden, eerlijk gezegd nog nooit van die streek gehoord, en dan de blijdschap van de mensen dat ze mogen spreken met de toeristen.
Bart, we genieten nog steeds en je moet er idd ernstig over na denken om al je verslagen in boekvorm
uit te brengen.
Vanaf het miezerige Nederland wensen wij jou Fijne Kerstdagen en alle goeds voor 2013 en hopen je daarin gauw weer in levende lijve te ontmoeten.
Hartelijke groet van Hans en Veroon -
17 December 2012 - 15:50
Ineke Tediek:
Bart, wat ben jij toch een warm persoon. Je doet veel goeds daar. -
18 December 2012 - 18:15
Suzanne Krom:
Impressed!!! Wauw Bart, wat maak jij weer een hoop mee zeg!! Goed om je verslagen te lezen, want dit is teveel om zo "even" te vertellen! Suc6 verder en hele fijne kertsdagen en de allerbeste wensen voor jou in 2013 namens mij en Dennis Dikke kus -
18 December 2012 - 18:15
Suzanne Krom:
Impressed!!! Wauw Bart, wat maak jij weer een hoop mee zeg!! Goed om je verslagen te lezen, want dit is teveel om zo "even" te vertellen! Suc6 verder en hele fijne kertsdagen en de allerbeste wensen voor jou in 2013 namens mij en Dennis Dikke kus -
04 Januari 2013 - 12:17
Pap En Mam:
Lieve Bart, ook via dit medium (buiten skype etc etc) een heel gelukkig, gezond en werelds 2013!
Geniet van de laatste weken, want het gaat natuurlijk veeeeeeeel te snel.
Dikke kus en warme knuffel van ons. -
09 Januari 2013 - 21:06
Anna:
Waaauw dat stukje over die schriften! Als je nog es in zon situatie komt, wil ik ook wel wat geld voor schriften doneren :) (of ben ik nu te laat;))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
